Myślę, że po wielu latach trudu, zmagań, trwogi albo krwi, potu i łez[1] po przejściu wielu dróg i nanizaniu się niezliczonej ilości chwil, takiej lub innej treści, w naszej jaźni przychodzi czas kiedy czujemy się jakbyśmy szli bez celu, gdyż jest on już, co zauważamy, osiągnięty a może bardziej poza nami. Tak jest ze mną, patrzę tylko na to co jest do zrobienia w konkretnej chwili bez dalszego planowania. Strategia ustępuje taktyce. Czy będę tu czy tam ma znaczenie ale już nie zasadnicze w odniesieniu do ,tam’. Czy jest dobrze - tak bo jutro jeżeli ma być lepiej to znaczy, że też będzie dobrze. Sam nie wiem jak to możliwe bo wszystko dopiero teraz jest inaczej realne, coraz mniejsze ma znaczenia co, gdzie i jak. Co nie znaczy, że jakość jest obojętna. Jakby Najwyższe Siły Dobra dawały mi Schronienie nie w zamknięciu ale w przestrzeni mentalno-duchowej o nieskończonych - w porównaniu do dotychczasowych - możliwościach...